ΕΛΜΕ ΕΟΡΔΑΙΑΣ

Μαθητές, γονείς, καθηγητές

Πέρασαν τριάντα οκτώ χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση του λαού µε πρωτοπόρα τη νεολαία το Νοέµβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο και την αιματηρή καταστολή της από τα τανκς και τα «Τάγματα Ασφαλείας».

Σήμερα θα αντηχήσει πάλι στους δρόμους το σύνθημα :

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή. Ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή.

Ας μιλήσουν τα γεγονότα
Μετά το ηρωικό έπος του σαράντα, την μεγαλειώδη εθνική αντίσταση του λαού μας και την ήττα του γερμανικού ναζισμού, οι μεγάλες δυνάμεις μας οδήγησαν στον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό, με την βοήθεια των αμερικάνων τσάκισαν και γκρέμισαν τα όνειρα του λαού για δημοκρατία, για λαϊκή κυριαρχία. Οι νικητές του εμφυλίου, παρέδωσαν την χώρα σε ξένα και ντόπια συμφέροντα. Για τριάντα χρόνια.

Το πιο δυναμικό κομμάτι της τότε νεολαίας, και του λαού μας είτε εκτοπίστηκε, είτε μετανάστευσε. Για δύο δεκαετίες, η ύπαιθρος ερήμωνε, κάθε φωνή διαμαρτυρίας καταπνίγονταν, με εξορίες, βασανισμούς, φυλακίσεις. Το τότε πολιτικό σύστημα που επικρατούσε, είχε στρατιωτικούς που κατείχαν θέσεις  κλειδιά στην διοίκηση υπό την εποπτεία των αμερικανών και ντόπιων συνεργατών τους, με παρακρατικές οργανώσεις, με τη συναίνεση του Παλατιού, που αποτελούσε το άντρο συνωμοσιών και των επεμβάσεων στην πολιτική ζωή της χώρας.
Κρατούσαν την εξουσία τους με διώξεις, βασανιστήρια, εξορίες, τρομοκρατία.

Η χούντα των συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία το 67, δεν την αποτελούσαν απλώς κάποιοι «επίορκοι αξιωματικοί» που συνωμότησαν και κατέλυσαν την έτσι και αλλιώς αναιμική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο από τους αμερικάνους, πολιτική κίνηση για να διατηρήσει το πολιτικό σύστημα την εξουσία του.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε εξήμισυ χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 67. Το Πολυτεχνείο «δεν ήταν σπορά της τύχης, αλλά ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής» του λαού µας.

Ήταν το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού αγώνα που είχε προηγηθεί, µε τεράστιο ανθρώπινο κόστος και θυσίες για όσους αγωνιστές έπεσαν στα χέρια του καθεστώτος.

Οι παράνομες τότε αντιδικτατορικές οργανώσεις είχαν σκάψει βαθιά στις συνειδήσεις των πολιτών, ιδιαίτερα της φοιτητικής νεολαίας.

Ήταν το αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων φοιτητών, νεολαίας, του λαού μας κατά της φασιστικής χούντας.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι «ο λαός µας αντιστάθηκε καθολικά στη Χούντα», όπως εκ των υστέρων ισχυρίζονται μερικοί εξωραΐζοντας την παθητική στάση μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε µια περίοδο που τα πάντα «τα ‘σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», ακόμα και παράγοντες του παλιού πολιτικού κόσμου κράτησαν απέναντι στο καθεστώς συμβιβαστική στάση.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 15 Νοεμβρίου αφύπνισε τη λαϊκή συνείδηση, έγινε πηγή έμπνευσης και πόλος έλξης για πολλούς εργαζομένους. Γρήγορα η φλόγα της εξέγερσης μεταδόθηκε και σε άλλα πανεπιστήμια, σε άλλες πόλεις της πατρίδας μας.

Η χούντα, μπροστά στον κίνδυνο μιας λαϊκής χιονοστιβάδας, έπνιξε στο αίμα την εξέγερση. Με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες οι τραυματίες τις μέρες του Νοέμβρη, ενώ οι συλλήψεις και οι βασανισμοί ήταν ο κανόνας. Ανάμεσά στους νεκρούς και οι ηρωικές μορφές των μαθητών Διομήδη Κομνηνού, ετών 17, και Αλέξανδρου Σπαρτίδη, ετών 16.

Αλλά και ο λαός πλήρωσε βαρύ τίμημα για τη συμμετοχή του στον αντιδικτατορικό αγώνα µε απολύσεις, διώξεις και φυλακίσεις, βασανιστήρια και εκτοπισμούς.
Ο ξεσηκωμός της νεολαίας στο Πολυτεχνείο ενσωμάτωσε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού µας, όπως της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της ναζιστικής  φασιστικής κατοχής, αλλά και των ριζοσπαστικών κινημάτων που είχαν ξεσπάσει στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ήταν µια εξέγερση που την ξεκίνησαν οι παράνομες φοιτητικές οργανώσεις, οι επιτροπές και πρωτοβουλίες φοιτητών που δρούσαν στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Η αυθόρμητη δυναμική της εξέγερσης ξεπέρασε δισταγμούς, αντιρρήσεις και πολιτικούς ενδοιασμούς και σταδιακά μετατράπηκε σε συνειδητό πολιτικό αγώνα.

Το Πολυτεχνείο υπήρξε έργο του αντιδικτατορικού αγώνα, ανήκει σε εκείνους που αγωνίστηκαν, ανήκει σε εκείνους που συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα ίδια οράματα,
για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Η εξέγερση του Νοέμβρη δεν γκρέμισε τη Χούντα, όπως συχνά γράφεται και λέγεται,
παρά το βαρύ τίμημα σε νεκρούς.
Αντίθετα, έγινε σκληρότερη η καταπίεση. Μετά τον Νοέμβρη του 73, ανέλαβαν δράση
οι πραιτοριανοί του χουντικού καθεστώτος, οι ανακριτές και βασανιστές της «Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας».

Αποκάλυψε όμως το πραγματικό πρόσωπο της δικτατορίας, το ωμό πρόσωπο της φασιστικής βίας. Ταυτόχρονα, σήμανε την αρχή του τέλους της χούντας, η οποία πριν καταρρεύσει έκανε το τελευταίο έγκλημα, βύθισε στο αίμα την Κύπρο µε το προδοτικό πραξικόπημα που οργάνωσε. Ανατρέποντας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και επιβάλλοντας στην εξουσία της Κύπρου µια ομάδα ανδρεικέλων, έδωσε την ευκαιρία στους στρατοκράτες της Άγκυρας να εισβάλουν στο μαρτυρικό νησί και να καταλάβουν το βόρειο τμήμα του.

Τότε και τώρα
Όσοι αναπολούν εκείνες τις μεγάλες στιγμές της ανιδιοτέλειας, της αυτοθυσίας, όσοι φέρνουν στη μνήμη τους την ορμητικότητα ενός νεανικού κινήματος που συνδύαζε το αυθόρμητο στοιχείο µε το οργανωμένο, είναι φυσικό να μελαγχολούν μπροστά στη σημερινή κρίση αξιών και οραμάτων.
Αυτή η σύγκριση όμως, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για ιδιώτευση και παραίτηση από την αγωνιστική στάση ζωής. Ούτε μπορεί να δικαιολογήσει την αδράνεια και την αδιαφορία το γεγονός ότι ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου έγιναν αργότερα «κατεστημένο» ή εξαργύρωσαν τις αγωνιστικές περγαμηνές τους στο «χρηματιστήριο» της εξουσίας.

Ο αγώνας εκείνος δημιούργησε μιας γενιά που έδωσε ελπιδοφόρα δείγματα αγωνιστικής δράσης. Τα συνθήματα που βροντοφώναξαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 παραμένουν : «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός», «Έξω οι Αμερικάνοι», «Έξω το ΝΑΤΟ», «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, λαϊκή κυριαρχία».

Με αυτά τα συνθήματα ζητούσαν ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό. Συνθήματα µε βαθύ πολιτικό περιεχόμενο και στόχους, για ανατροπή του καθεστώτος, για απεξάρτηση της χώρας από ξένους ιμπεριαλιστικούς στρατιωτικούς και πολιτικούς οργανισμούς, για εθνική ανεξαρτησία, για το δικαίωμα στην ελευθερία, στην εργασία, στη μόρφωση.
Αυτά ήταν τα οράματα της νεολαίας του Νοέμβρη.

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο λειτουργεί πάλι ως καταλύτης για τις διεκδικήσεις του σήμερα. Οι στόχοι και οι απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε την παγκοσμιοποίηση της βαρβαρότητας, που μετρά την αξία των λαών, των κρατών και των ανθρώπων με το χρήμα.

Δε δεχόμαστε σε καμιά περίπτωση πως ο πόλεμος, η φτώχεια, η εργασιακή ομηρία και η ανεργία, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, η «κοινωνία και το σχολείο της αγοράς» αποτελούν «μονόδρομο» για την ανθρωπότητα.
Απορρίπτουμε την κοινωνία των «Οικονομικών εξολοθρευτών».
Δεν θέλουμε να αποφασίζουν κάποιοι άλλοι «για µας χωρίς εμάς».
Αγωνιζόμαστε, γιατί ξέρουμε, ότι µόνο έτσι μπορούν να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμβολίζει τον ασυμβίβαστο αγώνα για την ειρήνη, την εργασία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη μόρφωση, τον πολιτισμό, το περιβάλλον.

Σήμερα στη χώρα µας και σε όλο τον κόσμο μια χούφτα ισχυρών του πλούτου επιχειρεί να καταργήσει εργασιακά, κοινωνικά και ατομικά µας δικαιώματα. Δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί µε αγώνες και θυσίες των προηγούμενων γενεών ακυρώνονται.

Γνωρίζουμε ότι :
 Αν δεν παλέψουμε για το αυτονόητο, θα βρεθούμε μπροστά στο αδιανόητο.
 Η αντίσταση μας, τώρα που η αδικία εντείνεται και γενικεύεται γίνεται χρέος.
 Η αλληλεγγύη, μεταξύ των εργαζομένων πρέπει να κυριαρχήσει στην καθημερινή
δράση, όπως και τότε.

Το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα, οι τράπεζες, οι αγορές, οι ισχυροί του πλούτου απεγνωσμένα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που προκάλεσαν για να επιτείνουν τη λιτότητα και τις κοινωνικές περικοπές και να μετακυλήσουν την κρίση στις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις.
Η νεολαία μας, όμως, δεν χρωστά τίποτε και σε κανέναν.

Ο τεράστιος κοινωνικός πλούτος διασπαθίζεται από τις κοινωνικές ελίτ σε βάρος των φτωχών χωρών και των φτωχών ανθρώπων με μια πολιτική που φέρνει ξανά τον πόλεμο, εντείνει την εκμετάλλευση, απλώνει την πείνα και την απελπισία σε ολόκληρο τον πλανήτη.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΜΑΣ

 Για την υπεράσπιση της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης, ενάντια στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης και στα σχέδια άλωσης της εκπαίδευσης από τις δυνάμεις της αγοράς,
 Για την ανατροπή της σημερινής οικονομικής δικτατορίας.

Το Πολυτεχνείο συνεχίζει να ζει στους αγώνες τού σήμερα για Δημοκρατία, Ελευθερία, λαϊκή μόρφωση, κοινωνική δικαιοσύνη.

Το Πολυτεχνείο, 38 χρόνια μετά, μένει όρθιο στο κοπίδι του χρόνου και στην επέλαση των βαρβάρων στέλνοντας παντού το ηχηρό μήνυμα :

ΕΝΩΘΕΙΤΕ - ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ –ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ  ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

Τιμή στους αγωνιστές του Νοέμβρη.

ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ