Μαθητές, γονείς, καθηγητές

Πέρασαν τριάντα οκτώ χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση του λαού µε πρωτοπόρα τη νεολαία το Νοέµβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο και την αιματηρή καταστολή της από τα τανκς και τα «Τάγματα Ασφαλείας».

Σήμερα θα αντηχήσει πάλι στους δρόμους το σύνθημα :

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή. Ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή.

Ας μιλήσουν τα γεγονότα
Μετά το ηρωικό έπος του σαράντα, την μεγαλειώδη εθνική αντίσταση του λαού μας και την ήττα του γερμανικού ναζισμού, οι μεγάλες δυνάμεις μας οδήγησαν στον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό, με την βοήθεια των αμερικάνων τσάκισαν και γκρέμισαν τα όνειρα του λαού για δημοκρατία, για λαϊκή κυριαρχία. Οι νικητές του εμφυλίου, παρέδωσαν την χώρα σε ξένα και ντόπια συμφέροντα. Για τριάντα χρόνια.

Το πιο δυναμικό κομμάτι της τότε νεολαίας, και του λαού μας είτε εκτοπίστηκε, είτε μετανάστευσε. Για δύο δεκαετίες, η ύπαιθρος ερήμωνε, κάθε φωνή διαμαρτυρίας καταπνίγονταν, με εξορίες, βασανισμούς, φυλακίσεις. Το τότε πολιτικό σύστημα που επικρατούσε, είχε στρατιωτικούς που κατείχαν θέσεις  κλειδιά στην διοίκηση υπό την εποπτεία των αμερικανών και ντόπιων συνεργατών τους, με παρακρατικές οργανώσεις, με τη συναίνεση του Παλατιού, που αποτελούσε το άντρο συνωμοσιών και των επεμβάσεων στην πολιτική ζωή της χώρας.
Κρατούσαν την εξουσία τους με διώξεις, βασανιστήρια, εξορίες, τρομοκρατία.

Η χούντα των συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία το 67, δεν την αποτελούσαν απλώς κάποιοι «επίορκοι αξιωματικοί» που συνωμότησαν και κατέλυσαν την έτσι και αλλιώς αναιμική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο από τους αμερικάνους, πολιτική κίνηση για να διατηρήσει το πολιτικό σύστημα την εξουσία του.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε εξήμισυ χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 67. Το Πολυτεχνείο «δεν ήταν σπορά της τύχης, αλλά ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής» του λαού µας.

Ήταν το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού αγώνα που είχε προηγηθεί, µε τεράστιο ανθρώπινο κόστος και θυσίες για όσους αγωνιστές έπεσαν στα χέρια του καθεστώτος.

Οι παράνομες τότε αντιδικτατορικές οργανώσεις είχαν σκάψει βαθιά στις συνειδήσεις των πολιτών, ιδιαίτερα της φοιτητικής νεολαίας.

Ήταν το αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων φοιτητών, νεολαίας, του λαού μας κατά της φασιστικής χούντας.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι «ο λαός µας αντιστάθηκε καθολικά στη Χούντα», όπως εκ των υστέρων ισχυρίζονται μερικοί εξωραΐζοντας την παθητική στάση μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε µια περίοδο που τα πάντα «τα ‘σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», ακόμα και παράγοντες του παλιού πολιτικού κόσμου κράτησαν απέναντι στο καθεστώς συμβιβαστική στάση.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 15 Νοεμβρίου αφύπνισε τη λαϊκή συνείδηση, έγινε πηγή έμπνευσης και πόλος έλξης για πολλούς εργαζομένους. Γρήγορα η φλόγα της εξέγερσης μεταδόθηκε και σε άλλα πανεπιστήμια, σε άλλες πόλεις της πατρίδας μας.

Η χούντα, μπροστά στον κίνδυνο μιας λαϊκής χιονοστιβάδας, έπνιξε στο αίμα την εξέγερση. Με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες οι τραυματίες τις μέρες του Νοέμβρη, ενώ οι συλλήψεις και οι βασανισμοί ήταν ο κανόνας. Ανάμεσά στους νεκρούς και οι ηρωικές μορφές των μαθητών Διομήδη Κομνηνού, ετών 17, και Αλέξανδρου Σπαρτίδη, ετών 16.

Αλλά και ο λαός πλήρωσε βαρύ τίμημα για τη συμμετοχή του στον αντιδικτατορικό αγώνα µε απολύσεις, διώξεις και φυλακίσεις, βασανιστήρια και εκτοπισμούς.
Ο ξεσηκωμός της νεολαίας στο Πολυτεχνείο ενσωμάτωσε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού µας, όπως της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της ναζιστικής  φασιστικής κατοχής, αλλά και των ριζοσπαστικών κινημάτων που είχαν ξεσπάσει στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ήταν µια εξέγερση που την ξεκίνησαν οι παράνομες φοιτητικές οργανώσεις, οι επιτροπές και πρωτοβουλίες φοιτητών που δρούσαν στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Η αυθόρμητη δυναμική της εξέγερσης ξεπέρασε δισταγμούς, αντιρρήσεις και πολιτικούς ενδοιασμούς και σταδιακά μετατράπηκε σε συνειδητό πολιτικό αγώνα.

Το Πολυτεχνείο υπήρξε έργο του αντιδικτατορικού αγώνα, ανήκει σε εκείνους που αγωνίστηκαν, ανήκει σε εκείνους που συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα ίδια οράματα,
για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Η εξέγερση του Νοέμβρη δεν γκρέμισε τη Χούντα, όπως συχνά γράφεται και λέγεται,
παρά το βαρύ τίμημα σε νεκρούς.
Αντίθετα, έγινε σκληρότερη η καταπίεση. Μετά τον Νοέμβρη του 73, ανέλαβαν δράση
οι πραιτοριανοί του χουντικού καθεστώτος, οι ανακριτές και βασανιστές της «Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας».

Αποκάλυψε όμως το πραγματικό πρόσωπο της δικτατορίας, το ωμό πρόσωπο της φασιστικής βίας. Ταυτόχρονα, σήμανε την αρχή του τέλους της χούντας, η οποία πριν καταρρεύσει έκανε το τελευταίο έγκλημα, βύθισε στο αίμα την Κύπρο µε το προδοτικό πραξικόπημα που οργάνωσε. Ανατρέποντας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και επιβάλλοντας στην εξουσία της Κύπρου µια ομάδα ανδρεικέλων, έδωσε την ευκαιρία στους στρατοκράτες της Άγκυρας να εισβάλουν στο μαρτυρικό νησί και να καταλάβουν το βόρειο τμήμα του.

Τότε και τώρα
Όσοι αναπολούν εκείνες τις μεγάλες στιγμές της ανιδιοτέλειας, της αυτοθυσίας, όσοι φέρνουν στη μνήμη τους την ορμητικότητα ενός νεανικού κινήματος που συνδύαζε το αυθόρμητο στοιχείο µε το οργανωμένο, είναι φυσικό να μελαγχολούν μπροστά στη σημερινή κρίση αξιών και οραμάτων.
Αυτή η σύγκριση όμως, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για ιδιώτευση και παραίτηση από την αγωνιστική στάση ζωής. Ούτε μπορεί να δικαιολογήσει την αδράνεια και την αδιαφορία το γεγονός ότι ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου έγιναν αργότερα «κατεστημένο» ή εξαργύρωσαν τις αγωνιστικές περγαμηνές τους στο «χρηματιστήριο» της εξουσίας.

Ο αγώνας εκείνος δημιούργησε μιας γενιά που έδωσε ελπιδοφόρα δείγματα αγωνιστικής δράσης. Τα συνθήματα που βροντοφώναξαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 παραμένουν : «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός», «Έξω οι Αμερικάνοι», «Έξω το ΝΑΤΟ», «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, λαϊκή κυριαρχία».

Με αυτά τα συνθήματα ζητούσαν ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό. Συνθήματα µε βαθύ πολιτικό περιεχόμενο και στόχους, για ανατροπή του καθεστώτος, για απεξάρτηση της χώρας από ξένους ιμπεριαλιστικούς στρατιωτικούς και πολιτικούς οργανισμούς, για εθνική ανεξαρτησία, για το δικαίωμα στην ελευθερία, στην εργασία, στη μόρφωση.
Αυτά ήταν τα οράματα της νεολαίας του Νοέμβρη.

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο λειτουργεί πάλι ως καταλύτης για τις διεκδικήσεις του σήμερα. Οι στόχοι και οι απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε την παγκοσμιοποίηση της βαρβαρότητας, που μετρά την αξία των λαών, των κρατών και των ανθρώπων με το χρήμα.

Δε δεχόμαστε σε καμιά περίπτωση πως ο πόλεμος, η φτώχεια, η εργασιακή ομηρία και η ανεργία, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, η «κοινωνία και το σχολείο της αγοράς» αποτελούν «μονόδρομο» για την ανθρωπότητα.
Απορρίπτουμε την κοινωνία των «Οικονομικών εξολοθρευτών».
Δεν θέλουμε να αποφασίζουν κάποιοι άλλοι «για µας χωρίς εμάς».
Αγωνιζόμαστε, γιατί ξέρουμε, ότι µόνο έτσι μπορούν να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμβολίζει τον ασυμβίβαστο αγώνα για την ειρήνη, την εργασία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη μόρφωση, τον πολιτισμό, το περιβάλλον.

Σήμερα στη χώρα µας και σε όλο τον κόσμο μια χούφτα ισχυρών του πλούτου επιχειρεί να καταργήσει εργασιακά, κοινωνικά και ατομικά µας δικαιώματα. Δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί µε αγώνες και θυσίες των προηγούμενων γενεών ακυρώνονται.

Γνωρίζουμε ότι :
 Αν δεν παλέψουμε για το αυτονόητο, θα βρεθούμε μπροστά στο αδιανόητο.
 Η αντίσταση μας, τώρα που η αδικία εντείνεται και γενικεύεται γίνεται χρέος.
 Η αλληλεγγύη, μεταξύ των εργαζομένων πρέπει να κυριαρχήσει στην καθημερινή
δράση, όπως και τότε.

Το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα, οι τράπεζες, οι αγορές, οι ισχυροί του πλούτου απεγνωσμένα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που προκάλεσαν για να επιτείνουν τη λιτότητα και τις κοινωνικές περικοπές και να μετακυλήσουν την κρίση στις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις.
Η νεολαία μας, όμως, δεν χρωστά τίποτε και σε κανέναν.

Ο τεράστιος κοινωνικός πλούτος διασπαθίζεται από τις κοινωνικές ελίτ σε βάρος των φτωχών χωρών και των φτωχών ανθρώπων με μια πολιτική που φέρνει ξανά τον πόλεμο, εντείνει την εκμετάλλευση, απλώνει την πείνα και την απελπισία σε ολόκληρο τον πλανήτη.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΜΑΣ

 Για την υπεράσπιση της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης, ενάντια στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης και στα σχέδια άλωσης της εκπαίδευσης από τις δυνάμεις της αγοράς,
 Για την ανατροπή της σημερινής οικονομικής δικτατορίας.

Το Πολυτεχνείο συνεχίζει να ζει στους αγώνες τού σήμερα για Δημοκρατία, Ελευθερία, λαϊκή μόρφωση, κοινωνική δικαιοσύνη.

Το Πολυτεχνείο, 38 χρόνια μετά, μένει όρθιο στο κοπίδι του χρόνου και στην επέλαση των βαρβάρων στέλνοντας παντού το ηχηρό μήνυμα :

ΕΝΩΘΕΙΤΕ - ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ –ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ  ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

Τιμή στους αγωνιστές του Νοέμβρη.

ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Ο.Λ.Μ.Ε.




ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 38η ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Μαθητές,
Γονείς,
Εκπαιδευτικοί,

Όταν, τα ξημερώματα της 21ης του Απρίλη του 1967, οι εργαζόμενοι βγήκαν από τα σπίτια τους να πάνε στις δουλειές τους, διαπίστωσαν με τρόμο ότι η Δημοκρατία είχε καταργηθεί, είχε μπει στο γύψο. Τα τανκς που κυκλοφορούσαν στους δρόμους με τις κάννες στραμμένες προς τον κόσμο δεν άφηναν την παραμικρή αμφιβολία. Η ξενοκίνητη Χούντα δεν ήταν “υπηρεσιακή”. Ο «εχθρός λαός», που βάδιζε με δειλά βήματα προς τη Δημοκρατία, μετά από μια θυελλώδη περίοδο Κατοχής και εμφυλίου, έπρεπε να τιθασευτεί. Σε μια περίοδο που ο πλανήτης περνούσε μια δύσκολη φάση κοινωνικών και γεωπολιτικών ανακατατάξεων, μια περίοδο ψυχρού πολέμου με δαμόκλεια σπάθη τον κίνδυνο πυρηνικής ανάφλεξης, οι ισχυροί της γης και κυρίως οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές χρειάζονταν μια Ελλάδα απόλυτα υποταγμένη στα στρατηγικά τους συμφέροντα. Συμφέροντα που μετέτρεπαν τη χώρα μας σε ακίνητο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κατά των αραβικών λαών και της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Το επόμενο διάστημα υπήρξε πολύ σκληρό για το λαό μας. Τα ξερονήσια ξαναγέμισαν εξόριστους. Οι φυλακές γέμισαν με πολιτικούς κρατούμενους. Στην ασφάλεια και στη στρατιωτική αστυνομία (ΕΣΑ) τα βασανιστήρια κατά των αγωνιστών της ελευθερίας έγιναν καθημερινή πρακτική. Ο Ελλής, ο Μανδηλαράς, ο Μουστακλής και πολλοί άλλοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την αγριότητα της Χούντας. Ο Παναγούλης, ο Κάππος, ο Φαράκος, η Γιάννου, η συνάδελφός μας η Γιάννα και χιλιάδες άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές “μαρτύρησαν”, χωρίς να μαρτυρήσουν τους συναγωνιστές τους, στα νύχια των απάνθρωπων βασανιστών.
Το ’73 έχει χαραχτεί πλέον στην ιστορία. Η ελληνική νεολαία πείστηκε από τον ποιητή μας:
Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ
του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.

Και βγήκε στους δρόμους του αγώνα. Σιγά σιγά από το ’70 έχτιζε τις αντιστάσεις του το φοιτητικό κίνημα. Το Φλεβάρη του ’73 γίνεται η πρώτη κατάληψη της Νομικής και μετά λίγες μέρες η δεύτερη. Η Χούντα απάντησε με επέμβαση της αστυνομίας στο Πανεπιστήμιο, συλλήψεις, κράτηση στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και στράτευση πρωτοπόρων αγωνιστών. Το φοιτητικό κίνημα ανασυντάσσεται. Ο λαός, οι εργαζόμενοι αρχίζουν να συμπαρατάσσονται με τη νεολαία. Η Χούντα απομονώνεται όλο και περισσότερο. Ο Παπαδόπουλος αναγκάζεται να ψάχνει για πολιτική κάλυψη. Πάει για Κυβέρνηση ανδρεικέλων.
Και τότε ακούστηκε από τον αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό το «Εδώ Πολυτεχνείο».
Ο ηρωικός αγώνας της νεολαίας χαλάει τα σχέδια της Χούντας. Παντού αντηχεί το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Το κίνημα παίρνει και κοινωνικό χαρακτήρα. Ψωμί, δουλειά για όλους. Μόρφωση για όλο το λαό. Κάτω η Χούντα, Ελευθερία. Έξω το ΝΑΤΟ, έξω οι Αμερικάνοι. Για λίγες μέρες το κατειλημμένο Πολυτεχνείο μετατρέπεται σε κέντρο αγώνα του λαού μας. Είναι η αρχή του τέλους της δικτατορίας. Οι σφαίρες που έπεσαν εκείνο το βράδυ και ξέσκισαν τα στήθια πολλών αγωνιστών, μετατράπηκαν σε πύρινες λόγχες και κατακάψανε τη χούντα και τους υπηρέτες της. Δυστυχώς, με την πτώση τους οδήγησαν και στην τραγωδία της Κύπρου, αποδεικνύοντας με τον πιο εύγλωττο αλλά και τον πιο καταστροφικό τρόπο, το ρόλο τους.
Σήμερα ο λαός μας δοκιμάζεται σκληρά από μια οικονομική κρίση για την οποία δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Οι ισχυροί του πλούτου, όμως, απαιτούν από αυτούς να σηκώσουν το δυσβάσταχτο βάρος της. Η κοινωνική δικαιοσύνη, που διεκδίκησε η εξεγερμένη νεολαία στο Πολυτεχνείο, φαίνεται πως εξακολουθεί να είναι μακρινό όνειρο.
Κι όμως.
Η θυσία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου δεν πρέπει να πάει χαμένη και να μείνει μια στεγνή ανάμνηση επετειακού χαρακτήρα. Πάντα υπάρχει η ανάγκη για Πολυτεχνεία. Ειδικά στις μέρες μας.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου ζητάει δικαίωση ιδίως σήμερα:
 που το ψωμί λείπει από χιλιάδες οικογένειες,
 που η ανεργία χτυπάει την πόρτα κάθε σπιτιού,
 που η δημόσια παιδεία εκτελείται από τα «τανκς» των μνημονίων και τα συμφέροντα των τραπεζιτών,
 που οι ελευθερίες μας περιστέλλονται, η δημοκρατία τσεκουρώνεται και τα δικαιώματα μας καταργούνται στο όνομα της κυριαρχίας των αγορών,
 που πέρα από κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας και λαϊκής συγκατάθεσης προκύπτουν κυβερνήσεις ετερόκλητης σύνθεσης με μια αποστολή: να παραδώσουν τη χώρα για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια ―και όχι μόνο― στους διεθνείς και ντόπιους τραπεζίτες και μεγαλοκεφαλαιούχους τύπου Σόρος κ.λπ.,
 που φτάσαμε στο σημείο να ορίζουν καθοριστικά, ανοιχτά και χωρίς μάσκες, την εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και η Τρόικα.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός μας, με τον μέχρι τώρα ηρωικό αγώνα του, έχει μιλήσει. Έχει απονομιμοποιήσει αυτή την πολιτική, που υπονομεύει τη χώρα μας, που έχει οδηγήσει σε πτώχευση τους εργαζόμενους, που παραδίδει όλο τον πλούτο που έχουμε δημιουργήσει επί δεκαετίες σε ξένα από το λαό μας συμφέροντα.
Ο αγώνας για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να συνεχιστεί και να δικαιωθεί. Είναι η υπόσχεσή μας στην ηρωική νεολαία του Πολυτεχνείου του ’73.
Είναι η υπόσχεσή μας στις γενιές που έρχονται.
Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 2011